Buenos Aires

Buenos Aires is, ondanks dat het een grote stad is, overzichtelijk. Een aantal grote avenues doorkruisen de stad waardoor we eenvoudig de weg kunnen vinden. De eerste paar dagen doen we alles te voet zo krijgen we de beste indruk. De laatste dagen pakken we de bus. Bussen hebben een continue rooster waardoor we nooit lang hoeven te wachten. De buskaartjes zijn spotgoedkoop, zwaar gesubsidieerd door de staat. 20-30 minuten in de bus kost ons 1,25 pesos, omgerekend zo'n € 0,20. De chauffeurs rijden plankgas door de stad en schieten van links naar rechts om vervolgens vol op de rem te trappen om passagiers te laten in- of uitstappen.

Wat opvalt zijn de vele bloemenstalletjes op straat, sommige ervan zijn zelfs 24 uur per dag geopend. Wie midden in de nacht iets goed te maken heeft met zijn partner kan er dus altijd terecht! Ook enkele tijdschriftenkiosken, fastfoodzaken en cafés houden hun deur de klok rond open.

Eva Perron, beter bekend als Evita, is hier nog steeds populair. Op de bekende begraafplaats Cementario de la Recoleta, waar ze na wat omzwervingen terecht is gekomen in haar familiegraf, is het een komen en gaan van toeristen. Ze ligt niet bij haar man begraven, hij is na haar veel te vroege dood (ze is op 33-jarige leeftijd aan kanker overleden) hertrouwd en ligt op een andere begraafplaats. Normaal gesproken bezoek je niet zo maar een begraafplaats als er geen bekende van je ligt maar deze begraafplaats is erg bijzonder. Het is een plaats voor ex-presidenten, militaire helden, invloedrijke politici, beroemdheden en welgestelden. Een gewone grafzerk is er niet te bekennen, het zijn hele bouwwerken met in sommige gevallen standbeelden, heel apart.

Nadat we de begraafplaats bezocht hebben, nemen we een kijkje in het museum dat aan Evita gewijd is. Het geeft een goed inzicht in haar leven en hoe populair ze was onder de bevolking . De zwart-wit beelden van haar begrafenis in 1952 zijn indrukwekkend.

In het centrum bezoeken we de kathedraal van de stad. Buiten de kathedraal brandt het eeuwige vuur voor generaal José de San Martin, een held uit de Argentijnse geschiedenis en binnen wordt zijn mausoleum bewaakt door twee wachters. Opvallend is de wisseling van de wacht die gewoon tijdens een kerkdienst plaatsvindt. De mis wordt niet onderbroken terwijl de bewakers de kerk in- en uitmarcheren, heel bijzonder.

Buenos Aires staat bekend om de tango, er worden dan ook veel tangoshows met diner aangeboden. Dit is niet echt wat wij willen, in een grote zaal zitten met alleen maar toeristen en dan maar eten wat de pot schaft. Wij zien de tango liever op straat al weten we dat ook deze shows speciaal opgevoerd worden voor toeristen. Als we op een avond rond 19 uur langs het water lopen in Puerto Madero, (de nieuwste wijk van Buenos Aires) horen we plotseling tangomuziek. Op een plein wordt een dansshowtje gegeven. Heerlijk deze muziek bij een ondergaand zonnetje, dit is waar wij van houden. Aan het eind van de dag wordt de temperatuur trouwens heerlijk aangenaam nadat het overdag zo'n 26-30 graden is.

De wijk La Boca is afgezien de straat 'La Caminita' niet veilig voor toeristen. In het hostel is ons verteld dat we er met de bus naar toe moeten, we daar kunnen rondkijken en vervolgens de bus weer moeten pakken om de wijk te verlaten. Aangezien we dit ook gelezen hebben, houden we ons er maar aan. Het is gezellig druk in la Caminita. Er zijn enkele kraampjes met souvenirs maar het draait eigenlijk om de kleurrijke gebouwtjes en het straattheater. Op verschillende plaatsen wordt de tango gedanst en wordt muziek gemaakt. Jammer alleen dat het maar zo'n kleine oppervlakte bestrijkt . De bus rijdt een stuk door de wijk waar het vrij rustig oogt maar ja schijn kan bedriegen, we gaan de problemen niet opzoeken.

Op onze laatste dag in Buenos Aires (een zondag) bezoeken we de markt in de wijk San Telmo. Dit is geen groente- en fruitmarkt maar hoe kan het ook anders een toeristenmarkt opgeluisterd door sfeervolle muziek met de ons nu al vertrouwde tango. De accordeon ontbreekt bij geen enkel optreden. Een straat van wel een paar kilometer lang is gevuld met talloze marktkraampjes, hopelijk hoeven de verkopers er niet van te bestaan want het is voornamelijk een kijkerspubliek (nee het zijn niet alleen Nederlanders!).

Nadat we de markt achter ons hebben gelaten, lopen we nog een beetje rond. Opeens voel ik een klodder op mijn hand uiteenspatten. Het eerste dat in me opkomt is gatver wat een irritante duiven. Al gauw kom ik erachter dat het veel te veel is voor een duif om te laten vallen. Ik roep Rob om te kijken, mijn tas zit onder de grijze smurrie. Voordat we het weten, staat er een vrouw bij ons met tissues om het schoon te maken. De alarmbellen beginnen te rinkelen. Ik waarschuw Rob dat hij op zijn spullen moet letten. Een man loopt langs Rob en spuit ongemerkt ook van die smurrie op Rob. We weigeren echter alle hulp van de inmiddels twee mannen en een vrouw. Ze merken dat er bij ons niets te halen valt en springen in een taxi. Nadat we ons druk hebben gemaakt over de smurrie komt het besef dat ze net geprobeerd hebben om ons te beroven. Gelukkig waren we alert genoeg zodat we nu alles nog hebben. In een bar hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijk bakje koffie om de ervaring weg te spoelen. Gelukkig is dit op de laatste dag gebeurd anders zouden we misschien wel panisch door de stad hebben gelopen.

Morgen verlaten we Argentinië voor even, we nemen de ferry naar Uruguay, het derde land op onze reis door Zuid-Amerika!

Puerto Piramides - trip naar Buenos Aires

Ondertussen zijn we verder naar het noorden afgereisd en zijn via Puerto Madryn in Puerto Pirámides terechtgekomen. Omdat we de afgelopen tijd veel indrukken hebben opgedaan en veel hebben ondernomen, nemen we wat tijd om alles een beetje te laten bezinken. We hebben de tent opgezet in de duinen van waaruit we zo het strand op kunnen lopen. Korte broek en de slippertjes aan en lekker genieten!

Puerto Pirámides leeft van de toeristen die in grote aantallen komen als de walvissen te zien zijn. Het is goed te merken dat er momenteel geen walvissen in de directe omgeving zijn want het dorp is min of meer uitgestorven. Waar onze tent staat, staan in het hoogseizoen zo'n 5 tenten te zien aan het aantal aansluitingen.

De eerste avond worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang, helaas kwam het gezegde ‘avondrood brengt water in de sloot' uit. 's Nachts komt de regen met bakken uit de lucht gepaard met onweer en harde windstoten. 's Ochtends is het gelukkig weer droog maar de tent is vreselijk vies geworden, wat natuurlijk te verwachten was met het duinzand.

Op 5 km lopen blijkt zich een zeeleeuwenkolonie te bevinden, een mooie dagbesteding. Er zitten inderdaad genoeg vrouwtjes zeeleeuwen met hun jonkies, mannetjes zijn de grote afwezige. We zijn er misschien net een kwartiertje als we worden aangesproken door Marta en Morritz, een Spaans/Duits stel. Ze nodigen ons uit om samen met hun het schiereiland rond te rijden. Ze hebben een auto gehuurd in Puerto Madryn en vinden het gezellig als we met ze mee gaan. Nou daar hoeven we natuurlijk niet over na te denken, het lijkt ons erg leuk. We hadden van tevoren niet de illusie meer van het schiereiland te zien dan de directe omgeving van Puerto Pirámides aangezien er geen openbaar vervoer is en de afstanden behoorlijk groot zijn. Het klikt meteen, we hebben veel om over te kletsen.

Onderweg is het goed te merken dat het de afgelopen nacht flink geregend heeft, door de klei ondergrond van de weg is het op plaatsen erg glad. Het valt niet mee om te rijden, de auto glijdt vaak weg, hoe verder we komen hoe erger het wordt. Soms komt de auto bijna dwars op de weg te staan. Morritz twijfelt zelfs of we niet beter kunnen omkeren, we moeten immers ook nog terug. Het landschap onderweg is saai, constant hetzelfde vlakke land met wat struikjes. Alleen de kust is interessant door de dieren die er leven. We stoppen kort om wat pinguïns te bekijken en gaan dan snel verder want ons doel is het zien van zeeolifanten. Als we op de plek aankomen waar de zeeolifanten zouden moeten zitten, begint het langzaam steeds harder te regenen. Toch gaan we snel even de auto uit om de zeeolifanten te aanschouwen. We hebben pech, er zijn alleen vrouwtjes, deze zijn lang niet zo interessant om te zien omdat zij geen ‘gezwel' op hun kop hebben. Ook moeten we op grote afstand van de beesten blijven, het pad is afgezet vanwege aardverschuivingen. Tot overmaat van ramp begint het nu te stortregenen. We rennen naar de auto en besluiten om terug naar Puerto Pirámides te rijden. Het risico dat we vast komen te zitten met de auto wordt steeds groter. Na overleg met een ranger pakken we een andere route terug, de kustroute zou beter begaanbaar zijn. We rijden met twee auto's achter elkaar aan zodat we elkaar hulp kunnen bieden, mocht dit nodig zijn. Het is een heel avontuur, het lijkt wel rally rijden. Gelukkig komen beide auto's zonder problemen terug in Puerto Pirámides, we zijn zelfs even gestopt om elkaar te feliciteren!

's Ochtends vertrokken met een witte auto en aan het einde van de dag was er geen wit stukje meer te vinden. Aangezien er in Puerto Pirámides een watertekort is, kan je de auto ook niet door de wasstraat rijden. Het autoverhuurbedrijf zal er blij mee geweest zijn.

Met een drankje in een plaatselijk barretje hebben we de dag nog eens doorgenomen. We hebben een heerlijke dag gehad en geweldige mensen ontmoet ondanks dat we weinig wild gezien hebben. 's Avonds opnieuw een rode zonsondergang maar 's nachts is het gelukkig droog gebleven.

De volgende dag gaan we opnieuw naar de zeeleeuwenkolonie want daar waren we nog niet uitgekeken. Wat is digitale fotografie een fantastische uitvinding, we blijven maar foto's maken. We hebben het er nog wel eens over hoe het was tijdens onze wereldreis met onze analoge camera. We hebben nu al veel meer gefotografeerd dan toen in 16 maanden tijd!

Vanuit Puerto Madryn reizen we door naar Buenos Aires, een bustrip van 17,5 uur. Aangezien dit toch wel een erg lange rit is, boeken we ‘cama' plaatsen. Dit betekent dat we bijna helemaal horizontaal kunnen liggen en dus lekker kunnen slapen. Het is nog luxer dan een vliegtuigstoel. De bus vertrekt om 19.30 uur en de eerste uurtjes vliegen voorbij. Er is een steward aan boord die ervoor zorgt dat er films te zien zijn. We verbazen ons echter telkens weer over de keuze van de films. De films bevatten altijd veel geweld en weinig inhoud, vreemd om dit soort films te draaien voor een mixed gezelschap.

Het diner wordt om 21.00 uur geserveerd, een lap vlees met aardappelpuree, wat zoetigheden en rode wijn! Na het eten zetten we de stoelen in de luie stand en sluiten onze ogen om ze pas weer te openen wanneer het ontbijt wordt rondgebracht. Om de passagiers te vermaken wordt er vervolgens een potje bingo gespeeld, een volle kaart levert een fles wijn op. Helaas niets gewonnen!

We zien nu voor het eerst grote kuddes runderen in de open vlaktes. We vroegen ons al af waar al het vlees vandaan komt. Argentinië staat bekend om zijn vlees maar wij hebben tot op heden hoofdzakelijk schapen gezien.

Na een vroege lunch in de bus worden we rond 13.00 uur op het busstation van Buenos Aires afgezet. Het is lang geleden dat we in een grote stad zijn geweest, weer even wennen.

Lange busreis en meer pinguins

Argentinië is vele malen groter dan Nederland, dit betekent dat als we ergens naar toe willen we een lange busreis moeten maken. We verlaten het uiterst zuidelijke puntje van het land, Tierra del Fuego en reizen door Chili naar de provincie Santa Cruz. Chili en Argentinië zijn in het zuiden van Patagonië met elkaar verweven. Het zuidelijkste puntje is van Argentinië maar om naar het noorden af te reizen over land moet je door Chili. In Rio Grande hebben we bustickets gekocht die ons ineens naar Puerto Deseado brengen. Hiervoor moeten we twee keer overstappen en moeten we bij de eerste overstap 5 uur wachten maar dat is beter dan een nacht doorbrengen in een plaats waar niets te doen is. Daarbij sparen we een nacht in een hostel uit door in de bus te slapen.

Ruim voordat de bus vertrekt, moeten we ons melden bij de busmaatschappij. Hier krijgen we alle drie de tickets en moeten we onze paspoorten afgeven. Niet ideaal natuurlijk, we geven onze documenten eigenlijk liever niet af maar het kan niet anders. Gelukkig krijgen we ze voor vertrek al weer terug. De exit stempel van Argentinië staat al in ons paspoort, als puntje bij paaltje komt, zijn we nu illegaal in het land. We moeten nog ruim een uur rijden voordat we daadwerkelijk bij de grens zijn. Tussen de Argentijnse en Chileense grens is een groot stuk niemandsland, net als toen we de grens naar Bariloche overstaken, rijden we weer kilometers door een kaal stuk land dat waarschijnlijk aan niemand toebehoort. Aan de Argentijnse grens zijn we zo klaar. Chili binnenkomen kost iets meer tijd. Chili heeft een streng beleid wat betreft de invoer van vlees, melk, granen en planten. Van tevoren hebben we via een formulier moeten verklaren dat we geen van deze producten bij ons hebben. De laadruimte van de bus is verzegeld, dit bespaart veel tijd, de bagage kan gewoon in de bus blijven. Iedereen moet wel zelf een stempel in zijn of haar paspoort laten zetten en vervolgens met de handbagage door de scan. Gelukkig gaat dit vrij snel. Wel grappig dat we bij vertrek 2 croissantjes krijgen en later nog een sandwich met ham en kaas, dat mag dan zeker wel, vreemd hè.

De bus is aan de voorkant voorzien van een geraamte met gaas ertussen, dit voorkomt dat stenen de ruit beschadigen. Aangezien een groot gedeelte van de weg niet geasfalteerd is, is dit geen overbodige luxe. Het aantal auto's dat hier met schade rondrijdt, is erg groot. Van APK hebben ze hier nog nooit gehoord, er zijn auto's waarvan je je afvraagt hoe het mogelijk is dat ze nog rijden.

Als we de grens achter ons hebben gelaten, rijden we door naar de veerboot voor een boottochtje van 25 minuten. Er gaat van alles mee op de boot ook een vrachtwagen geladen met schapen! Nog een stukje verder komen we weer bij de grens aan. Opnieuw moeten we onze paspoorten inleveren. De buschauffeur regelt dat we zowel een exit stempel van Chili als een nieuwe stempel van Argentinië krijgen. Onze paspoorten bevatten nu al een hele verzameling Chileense en Argentijnse stempels.

Na 8,5 uur zit onze eerste etappe erop, we zijn gearriveerd in Rio Gallegos. Hier moeten we 5 uur overbruggen voordat de tweede etappe, de nachtbus, vertrekt. Bij het instappen van de bus krijgen we een etenspakketje met een sandwich en een appel en kunnen we in de bus zelf koffie en thee pakken. Kort na vertrek moeten we stoppen bij een politiepost en moeten alle inzittenden van de bus hun identiteitsbewijs laten zien. Een persoon krijgt een aantekening in zijn paspoort omdat zijn gegevens schijnbaar niet correct zijn. De rest van de busrit maken we niet bewust mee. Het is een luxe bus, semi cama, dit betekent dat we vrij ver onderuit kunnen zitten. We hebben dan ook heerlijk liggen slapen. Vlak voor aankomst in Caleta Olivia worden we wakker. De tweede eappe hebben we achter de rug. De derde busreis begint een uurtje later. Ook deze reis brengen we slapend door. Na in totaal 21,5 uur in de bus gezeten te hebben, bereiken we Puerto Deseado.

Puerto Deseado hebben we in de route opgenomen omdat hier een kolonie van rotspinguïns zit, weer een andere soort pinguïn. Deze pinguïnsoort is kleiner dan de Magellanic pinguïn maar is kleurrijker. Pinguïns komen slechts om twee redenen aan land dat is om eieren te leggen en uit te broeden en wanneer ze in de rui zijn. Op dit moment zijn ze in de rui. Sommige pinguïns zijn nog erg dik. Zij hebben zich volgegeten en wachten totdat ze hun verenpracht gaan inruilen voor een nieuwe. Andere pinguïns zijn al volop in de rui terwijl er ook al pinguïns uit de rui zijn. Zo lang ze in de rui zijn, kunnen ze het water niet in om op zoek te gaan naar eten dus moeten ze uit hun reserves putten.

Er zitten niet alleen pinguïns op het eiland maar ook een grote kolonie mannetjes zeeleeuwen. De mannetjes leven apart van de vrouwtjes, de mannetjes gaan alleen op bezoek tijdens de paartijd. Mannetjes van jong tot oud leven vreedzaam samen. We hebben ze eerder geroken dan gezien, wat kunnen deze beesten stinken! Ze zijn erg schuchter wanneer we ze te dicht naderen of wanneer ze schrikken omdat iemand plotseling opstaat, vluchten ze het water in. Toch kunnen we ze goed bekijken, wat een logge indrukwekkende beesten.

Naast de pinguïns en zeeleeuwen zijn ook de vogelsoorten goed vertegenwoordigd, er zijn vele meeuwen, roofmeeuwen, aalscholvers, scholeksters en nog meer vogels waarvan wij de namen niet weten.

Pinguins Ushuaia

Aangezien het aantal pinguïns dat we tijdens onze expeditie gezien hebben ons is tegengevallen, boeken we in Ushuaia een tour die puur gericht is op het zien van deze geweldige dieren. Samen met een Zwitsers stel , ontmoet tijdens de expeditie, gaan we naar Martillo eiland. Het is een eilandje waar alleen vogels en pinguïns leven.

De hele nacht heeft het geregend en ook 's ochtends is het niet droog. Het schijnt dat het weer van slag is, vorig jaar was het rond deze tijd van het jaar nog zo'n de 20 graden. Vannacht is in de wat hoger gelegen omgeving de eerste sneeuw van het seizoen gevallen. Wanneer we 's middags naar Harberton Ranch rijden, komt ons zelfs al een sneeuwschuiver tegemoet.

Een korte stop geeft ons de mogelijkheid om foto's te maken van de bomen die hier groeien. Het laat goed zien uit welke richting de wind normaal gesproken waait.

Harberton Ranch is gesticht door Thomas Bridges, een missionaris, in 1886. De ranch is nog steeds in handen van directe afstammelingen van deze Bridges. Ook het eiland Martillo is eigendom van deze familie. Het eiland bereiken we in een zodiac bootje in minder dan een kwartier. Op het strand worden we opgewacht door honderden pinguïns. Wat een ervaring, waar we maar kijken, zien we ze waggelen en liggen. De meeste pinguïns zijn Magellanic pinguïns. Bij de laatste telling zouden er ongeveer 3.000 paartjes zijn geweest. Deze pinguïn legt twee eieren per keer, het aantal van deze soort kan daardoor flink groeien mits de roofmeeuwen niet te veel jonkies stelen. De roofmeeuw is erg brutaal, als de ouders even niet opletten, is hun baby weg. Dit hebben we zien gebeuren in de film op de boot.

Behalve de Magellanic pinguïn leven er ook ezelspinguïns op het eiland, echter in veel kleinere aantallen. Deze pinguïns leggen slechts 1 ei en groeien dus ook niet zo snel in aantal. Toch blijkt het goed te gaan met de populatie op het eiland want dit jaar mogen er dagelijks meer mensen het eiland bezoeken dan vorig jaar. De pinguïns zijn absoluut niet bang voor de bezoekers, ze gaan gewoon door met waar ze mee bezig zijn, slapen, elkaar vlooien en vooral waggelen. Bij wijze van spreken kunnen we ze zelfs aanraken. Soms zijn ze nieuwsgieriger richting ons dan andersom. We kijken onze ogen uit wat een mooie en grappige dieren zijn het. De camera maakt overuren.

Midden tussen alle pinguïns worden we verrast door een koningspinguïn. Deze pinguïn is de op een na grootste pinguïn ter wereld, erg indrukwekkend. Fier rechtop staand wordt hij omringd door de veel kleinere Magellanic pinguïns.

Veel te snel moeten we weer aan boord van de zodiac om terug te gaan. We hebben enorm genoten, de tour was echt de moeite waard.

Expeditie Kaap Hoorn

In Punta Arenas hebben we het rustig aangedaan, een paar huishoudelijke zaken geregeld zoals de was en wat herstelwerk van een broek. En na wat speurwerk hebben we met heel veel geluk een last minute expeditie kunnen boeken naar o.a Kaap Hoorn. Geweldig dat dit nog mogelijk was, normaal gesproken zijn deze tochten, vooral in het hoogseizoen, ver in het voren volgeboekt.

Nu zitten we aan boord van een luxe schip met eigen cabin, overvloedige maaltijden, drank en leerzame maar vooral prachtige uitstapjes en films. In elke cabin hangen de life jackets die we bij elk disembarkment moeten dragen, we voelen ons net Michelin poppetjes.

De eerste keer dat we van boord gaan in een zodiac bootje krijgen we veel uitleg over de begroeiing in Ainsworth Bay. We zijn in National Park Alberto de Agostini, een park dat slechts door deze maatschappij bezocht wordt. Niet zo zeer omdat het afgeschermd is maar meer omdat het niet gemakkelijk is om er te komen. Na een wandeling van 1,5 uur worden we bij de zodiacs opgewacht door de bartender met warme chocolademelk en whisky. Voor alcohol is het echt nog wat te vroeg maar heerlijke warme chocolademelk gaat er wel in. Voordat we terug gaan naar het moederschip (klinkt een beetje als Starwars) varen we met de zodiac langs een klein eilandje waar zeeolifanten liggen. Dit zijn enorm grote beesten. Het mannetje kan wel 4000 kilo zwaar worden, de vrouwtjes uit de harem wegen veel minder.

's Middags wordt het spannend of we wel of niet met de zodiac bootjes naar de Ticklers Islets kunnen. De wind maakt het moeilijk voor de bootjes om terug bij het schip te komen. Na enige vertraging wordt het besluit genomen om toch over te gaan tot disembarkment maar het strand waar de pinguïns liggen en rondlopen, kunnen we niet bezoeken, de condities laten het niet toe. We blijven aan de kant van het schip en moeten het doen met slechts drie pinguïns en vele aalscholvers. Je hoort ons niet klagen, de afgelopen tijd hebben ze deze trip vaak moeten afblazen en wederom geldt veiligheid voor alles.

De volgende dag is een dag van gletsjers wanneer we door het Beagle kanaal varen. Eerst krijgen we een lezing over gletsjers en later gaan we aan wal om de Pia Gletsjer van dichtbij te bekijken. Gletsjers blijven boeien ook al hebben we er nu al heel wat gezien. Er liggen veel ijsblokken in het water wat het voor de zodiacs wat lastiger maakt om te varen, het geeft daarentegen net iets extra's aan het tochtje.

Tegen de avond varen we door 'Glacier Alley'. De eerste gletsjer die we passeren is de Romanche gletsjer gevolgd door de Duitsland gletsjer, de Frankrijk gletsjer, de Italië gletsjer en als laatste de Holland gletsjer. Wanneer we langs de Duitsland gletsjer varen, krijgen we een worstje met een glas bier. Bij de volgende gletsjer die we passeren worden kaasjes met champagne geserveerd. De Italie gletsjer levert ons een stukje pizza op met een glas wijn en als laatste, wanneer we de Holland gletsjer passeren, krijgen we ....................bitterballen! De gletsjers zijn alle geheel verschillend van vorm en grootte. De Holland gletsjer is een van de mooiste, een prachtig grote gletsjer. Alle 5 gletsjers schijnen met elkaar verbonden te zijn maar dat is van de voorkant niet te zien.

's Avonds worden we geïnformeerd over de volgende dag. Deze dag staat in het teken van Kaap Hoorn, voor ons de reden om deze expeditie te boeken. Helaas kunnen ze niet garanderen dat we daadwerkelijk voet aan wal zullen zetten op het met zuidelijke puntje van Zuid-Amerika. Ook nu moeten de weersgoden ons goed geluimd zijn. We krijgen instructies over hoe we in de zodiacs moeten stappen en hoe we er uit moeten stappen. Met deze instructies kunnen we alleen nog maar hopen op niet te hoge golven en niet te veel wind.

De dag van Kaap Hoorn is aangebroken, het schip gaat voor anker en de crew maakt een proeftochtje naar het eiland om te zien of het veilig is. Daarna kunnen ze pas een beslissing nemen. In de tussentijd moeten wij klaarstaan met onze life-vesten aan, in de startblokken om zodra het teken wordt gegeven, we direct in de zodiacs kunnen stappen. We hebben geluk het licht gaat op groen. Rob en ik staan vooraan, we willen met de eerste zodiac mee want ze kunnen halverwege de excursie nog ingrijpen en de boel afblazen. Rob gaat als eerste in de zodiac, geen probleem, ik ben als vijfde aan de beurt, ook geen probleem. Bij de zevende persoon gaat het even mis. De zodiac komt door een grote golf onder de trap van het schip terecht en de zodiac maakt veel water. Aangezien Rob bij de motor zit, het laagste deel van de zodiac, stroomt het water al snel zijn schoenen in. Er is geen ruimte om zijn voeten op een droog plekje te zetten. Het water reikt tot 20 cm hoog in zijn schoenen en broekspijpen. Ik kan mijn voeten droog houden door ze op jerrycans te zetten. Rob kan er gelukkig om lachen, het maakt allemaal deel uit van dit avontuur.

Aan de kust van Kaap Hoorn zijn nauwelijks golven waardoor we gemakkelijk uit de zodiac stappen. Soppend in zijn schoenen beklimt Rob de circa 160 treden voor een schitterend uitzicht over het eiland. Het eiland wordt bewoond door een marinier met zijn gezin. Dit gezin blijft er een jaar waarna er een andere familie zijn intrek neemt in het huis. Naast het huis staat een klein kapelletje, een vuurtoren en er zijn wat gedenkstenen voor zeelui die de tocht om de kaap niet overleefd hebben. Het meest opvallende kunstwerk op het eiland is een albatros die tegen de wind invliegt. Op zich heeft het eiland niet veel te bieden, het gaat om het idee dat we op het meest zuidelijke puntje van Zuid-Amerika zijn geweest, 1.000 kilometer van Antarctica verwijderd, het is gelukt! We lopen allebei rond met een grote grijns op ons gezicht. De terugtocht naar het schip verloopt zonder problemen.

Voordat we 's middags weer van het schip afgaan, zou het fijn zijn dat de schoenen van Rob weer droog zijn dus hij gaat aan de slag met de föhn in de badkamer.

De laatste excursie is een wandeling in Bahia Wulaia, een gemakkelijke wandeling met een uitzicht over de baai omringd door met sneeuw bedekte bergen. In de baai worden we op de terugweg vergezeld door zo'n 6 dolfijnen die een showtje weggeven. Ze komen zo dichtbij dat we ze bijna niet kunnen filmen of fotograferen door onze zoomlenzen. Daarna is het al weer tijd om de rugzakken in te pakken, het afscheidsmaal te nuttigen en een borrel te drinken met de mensen die we aan boord ontmoet hebben.

Het zal wennen zijn om na deze expeditie weer te gaan backpacken, luxe went snel maar van de andere kant is het zelf regelen en uitzoeken van onze trip ook een hele uitdaging en fantastisch om te doen. We zijn een ervaring rijker, hebben gezellige, internationale en vriendelijke mensen ontmoet en voegen deze trip toe aan onze hoogtepunten!

Torres del Paine

Het Nationale Park Torres del Paine staat de komende dagen op het programma. In het park kun je eigenlijk kiezen tussen twee hoofdroutes. De korte route is in de vorm van een W, dit bekent alles twee keer lopen. Dit doe je gemiddeld in 5 dagen. De tweede optie is een grote ronde maken, ook wel de O genoemd. We hebben gekozen om de Big Circuit te gaan lopen en dan ook de inhammen van de 'W' mee te nemen.

Bij aankomst in het park krijgen we van een parkranger te horen dat de sneeuw tot op kniehoogte komt op de pas. Hij zegt dat het momenteel niet mogelijk is om de Big Circuit te lopen. Ondanks dat slechte nieuws gaan we toch op pad. Over een paar dagen kan de situatie geheel anders zijn. Na een paar uur wandelen, komen we een andere parkranger tegen die ons vertelt dat de pas nooit gesloten wordt en aangezien we goed voorbereid zijn, er voor ons waarschijnlijk geen problemen zullen zijn. Dit is een hele geruststelling. Teruglopen is nooit leuk.

Onderweg zijn op de routes verschillende campings, sommige commercieel andere zijn van de CONAF (beheerders van het park). Zoals te verwachten is, hebben de commerciële campings meer faciliteiten dan die van de CONAF die overigens gratis zijn maar we hebben ook niet veel nodig als we onze tent maar op kunnen zetten en er water in de buurt is. De CONAF campings hebben trouwens wel allemaal een afdak waaronder je kunt koken. Dit voorkomt natuurlijk problemen. Doordat je uit de wind kunt koken, is het risico voor brand beperkt. Bij de helft van de commerciële campings is dit maar geregeld, zij gaan ervan uit dat je daar in de eetzaal eet.

Het water uit de rivieren en stroompjes kunnen we zo drinken zonder te zuiveren behalve aan de westkant van het park. In een van onze eerste reisverhalen hebben we vermeld dat er brand woedde in het park. Om deze brand te blussen, zijn er chemicaliën gebruikt die nog in het water kunnen zitten. Maar met het doorkoken van het water en het zuiveren met onze filter kunnen we ook dat water gewoon drinken.

De brand heeft trouwens erg veel verwoest. Van onze 9 wandeldagen hebben we een volledige dag door dit trieste landschap gelopen met daarbij druilerig weer wat alles een nog mistroostigere aanblik geeft. Ondanks de regen kun je de brand nog steeds ruiken. Het water heeft de brand zelfs niet kunnen stoppen. Door de wind is het overgeslagen naar eilandjes in het meer en zelfs naar de overkant van het meer. De brandstichter, een Israëlische toerist, heeft, lezen we net op internet, een geldboete gekregen van $10.000,- en hij moet wanneer hij terug is in zijn eigen land verplicht vrijwilligerswerk gaan doen bij een herbebossingproject.

Het is geen eenvoudige trekking, we zijn vol bepakt met eten voor 11 dagen (wat extra maaltijden want je weet nooit of er iets tegenzit), al je afval moet je mee het park uitnemen en de weersomstandigheden zijn niet altijd even ideaal. Met vlagen is er zo'n harde wind dat je geen stap vooruitkomt. Ik (Mieke) ben zelfs een keer omver geblazen. Op zich niet zo erg ware het dat ik met mijn hand in de prikkels terecht ben gekomen. We zijn een tijdje bezig geweest om alle stekels uit mijn hand te krijgen.

Het smeltwater uit de grillige bergen heeft op enkele plaatsen zo'n diepe kloven veroorzaakt dat deze te steil zijn om af te dalen. Hiervoor zijn trappen loodrecht naar beneden geplaatst. Ook zijn er vele bruggetjes om stroompjes of snel stromende rivieren over te steken. Toch is het pad niet overal goed beloopbaar. Op sommige plekken zakken we diep weg in de modder en moeten we goed opletten omdat het pad zo glad is.

Omdat de meeste trekkers (hoofdzakelijk Engelsen en Amerikanen) dezelfde afstand per dag afleggen, kom je op de campings steeds dezelfde mensen tegen, erg gezellig om even te buurten. Gemiddeld leggen we dagelijks tussen de 10 en 20 km af, de ene dag is het wat meer klimmen en dalen dan de andere dag. Het landschap is afwisselend, soms lopen we door steppegebied dan weer worden we getrakteerd op gletsjers, met sneeuwbedekte bergen en grote meren.

Bij de parkingang is ons verboden om de poema's in het park te voeren, nou het enige dat we van dit beest te zien hebben gekregen is zijn pootafdruk! Afgezien van vele vogels hebben we niet veel wildlife gezien. De guanaco's bevinden zich in grote getale voor de parkingang. Waarschijnlijk hebben ze geen toegangsbewijs want in het park hebben we ze niet gezien!

De dag voordat we de pas over gaan, horen we van een Amerikaan dat er inderdaad veel sneeuw op de pas heeft gelegen. Er moesten toen twee meisjes die door de weersomstandigheden in moeilijkheden waren geraakt, gered worden. Ze hadden op de top geprobeerd een vuurtje te maken om warm te worden. Wanneer dit gelukt was en ze het vuur niet onder controle hadden kunnen houden, zouden de gevolgen waarschijnlijk niet te overzien zijn geweest met de enorme rukwinden. Dat nadat de laatste brand net geblust is!

Het weer tijdens onze pasovergang is redelijk, veel wind en wat regen maar daarentegen ook prachtig uitzicht op gletsjer Grey. Het is een zware dag door het stijgen maar voornamelijk door de steile afdaling. Onze knieën krijgen het zwaar te verduren. Boven de gletsjer krijgen we goed zicht op de condors die er rondvliegen, geweldig die enorm grote vogels.

De laatste twee dagen van de trekking zien we de Torres (torens) die de naam aan het park hebben gegeven. 's Middags zien we de onderkant van de torres, de toppen liggen in de bewolking. De volgende dag staat Rob om 4.45 uur op om de zonsopkomst mee te maken. Eerst een uurtje klimmen en dan wachten op de zon. Voor mij is dat echt iets te vroeg, slaapzak ligt daar toch net te lekker warm voor. Rob moet aardig wat geduld hebben maar dan openbaren de torres zich, een schitterend zicht.

Wanneer we na 9 dagen lopen weer bij de parkingang zijn, hebben we alles bij elkaar een kleine 130 km gelopen met zware rugzakken, we zijn best een beetje trots op onszelf!

Ondertussen zijn we verder naar het zuiden afgereisd en zijn nu in Punta Arenas. Heerlijk een paar dagen uitrusten na de inspanningen van de afgelopen dagen.

Big Ice

Vandaag laten we de crampons weer onderbinden, dit keer niet om een vulkaan te beklimmen maar om op het ijs te lopen van de gletsjer Perito Moreno. Twee dagen geleden hebben we de gletsjer op afstand bekeken en nu gaan we er daadwerkelijk een paar uur op lopen. Voor de veiligheid krijgen we ook een harnas om, een charmant tuigje waarmee de gidsen ons vast kunnen houden wanneer we over een rand in de diepte kunnen kijken.

Met je voeten in een V lopen, iets wijdbeens lopen anders komen de scherpe punten van de crampons in je broekspijpen terecht, niet zijwaarts lopen maar je gehele voet in het ijs zetten en met gebogen knieën afdalen om een te zware belasting op je knieën te voorkomen, we weten het allemaal nog van de vorige keer dat we de crampons onder gebonden hadden.

We zijn met een kleine groepje van zo'n 12 personen met drie gidsen. De gidsen houden ons goed in de gaten. Voordat we een stap op het ijs mogen zetten, moeten we eerst een gezondheidsverklaring invullen met vragen als wat is je bloedgroep, (ooit wel geweten voor onze wereldreis, nu geen idee meer) heb je astma, last van allergieën, rug- of knieklachten, hartproblemen en bij wie ben je verzekerd. Er is zelfs een leeftijdslimiet voor deze trekking, we mogen gelukkig nog mee! Het lijkt op deze manier of het een zware trekking wordt maar dat valt reuze mee, waarschijnlijk moeten ze zich als organisatie goed indekken om schadeclaims te voorkomen.

Om op de gletsjer te komen, moeten we eerst een uur door een stukje bos en over rotsen lopen. Het ijs doet ons soms denken aan een grote gatenkaas dan weer aan een schuimtaart. De ondergrond van het ijs bepaalt hoe de gletsjer er uitziet. Is de ondergrond min of meer glad dan heb je een gladdere bovenlaag. Is de onderlaag ongelijk door puntige rotsen dan zie je dat aan de oppervlakte als ijspunten. Het is alleen mogelijk om over het gladdere gedeelte te lopen. Het is een hele bijzondere ervaring. Op plaatsen is het ijs wit dan weer prachtig blauw. Er zijn uithollingen, kleine watervalletjes, diepe gleuven, heel glad blauw ijs en heuveltjes. Soms lijkt het alsof we in een duinlandschap lopen. Op een andere plaats zien we 40 m onder ons water stromen door uitgesleten kloven (hiervoor is het harnas, een gids pakt ons vast aan een ring van het harnas om voorover vallen te voorkomen). De gidsen zorgen er ook voor dat er soms 'trapjes' in het ijs gehakt worden zodat we als groep makkelijker kunnen afdalen of ergens tegenop kunnen klimmen.

Na ongeveer 3 uur lopen op het ijs zijn we toch wel moe. Een boot brengt ons terug naar de bus. Om de trip af te sluiten, is er voor iedereen whisky met chocolade aan boord. Zo worden we weer lekker warm van binnen. We zijn eigenlijk niet zo dol op whisky maar deze keer gaat de alcohol er wel in!

Terug in het hostal maken we ons klaar voor vertrek. Morgen reizen we terug naar Chili. Hier zijn we van plan om een lange trekking van minimaal 8 dagen te gaan maken in het Nationale Park Torres del Paine. Het volgende reisverhaal zal dus even op zich laten wachten. Mocht de Elfstedentocht in de tussentijd gaan plaatsvinden dan wensen we jullie in ieder geval al vast heel veel kijkplezier!

Indrukwekkende gletsjer

Wat een natuurspektakel, indrukwekkend, adembenemend, wat kunnen we er nog meer over zeggen, we zijn vandaag bij de enorme gletsjer Perito Moreno in het Nationale Park Los Glaciares (zuidelijk deel). Het is een van de weinige gletsjers ter wereld die dagelijks nog zo'n 2 m per dag groeit. De afmetingen zijn immens 5 km breed, 30 km lang en 60 m hoog!

De gletsjer is overweldigend, we weten gewoon niet waar we kijken moeten. Af en toe brokkelt er een stukje ijs af wat een geluid veroorzaakt gelijkend een kanonslag. Als je het geluid hoort, ben je al bijna te laat met kijken. Wanneer een groot stuk ijs afbreekt, lijkt het geluid meer op een lange grote donderslag. Soms komen er ineens ijsbrokken boven water in de vorm van een paddenstoel of in brokken zeer donker ijs.

Het is een fascinerend schouwspel. Met de foto- en filmcamera staan we stand-by om het afbrokkelen vast te leggen. We kunnen ons er maar niet van losrukken. Elke keer zeggen we tegen elkaar dat we nu toch echt een stukje verder moeten lopen maar toch blijven we op dezelfde plaats hangen want stel dat er een groot stuk afbreekt. Gelukkig zijn we blijven staan want net voordat onze laatste batterij van de filmcamera leeg is, breekt een groot stuk ijs af. Met een oorverdovende klap komt het ijs in het water terecht waardoor er een vloedgolf wordt veroorzaakt.

We kunnen zonder enige twijfel zeggen dat dit natuurschoon een van de hoogtepunten van onze reis is, echt super