De trekpleister van Salta is voor ons het Museum of High Altitude Archaeology. Dit museum is gewijd aan de 3 Inca mummies die zijn gevonden op een 6.739 m hoge vulkaan. Het bijzondere ervan is dat de mummies in perfecte staat verkeren door de vrieskou waarin ze bewaard zijn gebleven. De kleuren en materialen zijn nog zoals ze in de 15^e eeuw op de vulkaan zijn achtergelaten, erg indrukwekkend. Er wordt slechts één van de drie mummies per keer tentoongesteld. Als wij een bezoek aan het museum brengen, kunnen we het zevenjarige jongetje zien. De twee andere mummies zijn meisjes van zes en vijftien jaar oud.

Om 7 uur zitten we in de bus vanuit Salta richting Chili. De busreis zou in totaal ongeveer 9 uur duren. In Purmamarca wordt de bus echter aan de kant stilgezet. Het is een vraagteken of we vandaag de grens over kunnen. De pas, Paso de Jama, (4.230 m) is ondergesneeuwd. We horen dat de bus van gisteren rechtsomkeer is gegaan. Hopelijk kunnen wij wel verder. De bijrijder vertelt ons dat we een uur moeten wachten op nieuws. Dit uur geeft ons mooi de tijd om de omgeving van Purmamarca te bekijken (stond op onze reisplanning voor de terugreis, dit betekent een dag tijdswinst). Het landschap lijkt op dat van de omgeving van Cafayate, het blijft imponerend.

Na anderhalf uur krijgen we gelukkig groen licht om onze reis te vervolgen. We komen door een landschap met diepe kloven, vele cactussen, besneeuwde bergtoppen, weiden met paarse lupinen (bloemen) en rijden door een zoutvlakte (Salinas Grandes). Het is zonnig met veel wind, niets wijst op sneeuw. De pas die we over moeten, vormt de grens tussen Chili en Argentinië. De Argentijnse immigratiedienst heeft er zijn standplaats. De Chilenen hebben gekozen om in San Pedro de Atacama de immigratieformaliteiten af te handelen. Een grenspost in een dorp is niet echt effectief. Controle kan gemakkelijk omzeild worden door voor de douane af te slaan. Chilenen kunnen hun ingekochte producten (die eigenlijk niet ingevoerd mogen worden) thuis afzetten en daarna terugrijden naar de grens om de formaliteiten af te handelen. De overheid heeft dit nu ook wel in de gaten en ze is de mogelijkheden voor het verplaatsen van de douane, 30 km voor San Pedro, aan het bekijken. De weg tussen Chili en Argentinië is vooral belangrijk voor vrachtverkeer. De haven van Iquique vormt een belangrijk vertrekpunt voor onder andere 2^e hands auto's uit Japan naar Bolivia en Argentinië. Ook wordt de weg veel gebruikt voor het afleveren van Braziliaanse vrachtwagens aan Peru.

Aangekomen op de pas is er geen vlokje sneeuw te bekennen, zouden we het dan niet goed begrepen hebben? Een stempel in ons paspoort erbij en we kunnen doorrijden. 160 km verder bij de Chileense immigratiedienst kost het wat meer tijd omdat de bagage weer gecontroleerd moet worden. Nadat we de controle achter de rug hebben, kunnen we op zoek naar een hostel. We worden aangesproken door een jonge vrouw die voor een leuk prijsje ons een huisje aan kan bieden. Eerst maar even kijken, het ziet er gezellig uit dus de knoop is snel doorgehakt. Door de grote hoogteverschillen die we vandaag hebben meegemaakt, hebben we allebei hoofdpijn gekregen, na een kopje thee zijn we dan ook direct gaan slapen.

Na een goede nachtrust waarbij de hoofdpijn is weggetrokken, gaan we op pad om San Pedro de Atacama te bekijken. Het plaatsje zelf is geheel gewijd aan toeristen, er zijn vele hostels en tour agencies. San Pedro moet het hebben van de toeristen die de spectaculaire omgeving willen zien. Om er zeker van te zijn dat we weer terug kunnen reizen naar Argentinië informeren we maar meteen bij de busmaatschappij. Nu blijkt er een Nederlandse vrouw bij deze organisatie te werken. We raken met haar aan de praat en zij bevestigt dat de pas een dag gesloten is geweest en dat er op onze reisdag ook nog veel sneeuw lag. Door de kracht van de zon was de sneeuw echter op tijd gesmolten voor ons. De sneeuwval was erg onverwacht en veel te vroeg voor de tijd van het jaar. In februari is de pas een tijdje onbegaanbaar geweest en ook vorig jaar juli is de pas meer dan een maand dicht geweest. Erg vervelend natuurlijk voor de reizigers van toen, zeer veel mensen waren er de dupe van voornamelijk ook doordat het zeer drukke maanden zijn wat toerisme betreft. Maar we hebben dus geluk gehad!

De volgende dag moeten we op een belachelijk vroeg tijdstip, 3.30 uur, opstaan omdat we een half uur later worden opgehaald. Vandaag staat in het teken van geisers. Wat ons in het Nationale Park Puyuhue niet is gelukt, proberen we hier goed te maken, het zien van geisers. Na een dag van zeer veel wind, is deze vandaag gaan liggen en zien we wederom een prachtige sterrenhemel. We klimmen van 2.440 m naar 4.300 m en daarmee wordt het steeds kouder. Aangekomen bij de Tatio geisers is de temperatuur naar -8° C gedaald. De zon is nog niet op. In het donker kunnen we echter wel de stoom zien van de geisers. Het water van de geisers is 85° C (kookpunt van water ligt veel lager op grote hoogte). Overal om ons heen horen we water borrelen en spuiten. Als de zon aan de hemel staat, wordt pas goed zichtbaar hoe groot het gebied is. Door de kou is het stilstaande water bevroren. Onze handen en voeten worden behoorlijk koud. Om ze op te warmen, gaan we af en toe in de heerlijk warme stoom staan. Langzaamaan krijgen we ook nog warmte van de zon. Bij de geisers is een thermaal bad waar verschillende mensen een duik nemen. Het is een grappig gezicht om mensen in badkleding naast anderen met handschoenen aan en een muts op, te zien. Wij slaan het bad over, toch echt te koud voor ons!

Op de terugweg naar San Pedro stoppen we nog in het piepkleine dorpje Machuca. Het aantal inwoners kun je bijna op één hand tellen. De meeste touroperators maken hier een stop zodat de lokale bevolking wat kan bijverdienen want veel heeft het dorpje niet te bieden.

Bij aankomst in San Pedro horen we dat aankomende nacht de klok een uur achteruit gezet wordt. Wanneer de wintertijd ingaat, is elk jaar anders. De overheid bepaalt de datum. Nu wordt de klok verzet in verband met de grote droogte in het zuiden. Er is niet genoeg water voor de waterkrachtcentrales en dus voor het opwekken van energie. Het kan goed zijn dat na 4 maanden de klok weer verzet wordt. We moeten goed opletten want Argentinië kent geen zomer- en wintertijd en ook Bolivia waar we binnenkort naar toe gaan, hanteert weer een andere tijd.

Een ander bijzonder gebied bij San Pedro zijn de Lagunas Altiplánicas, meren hoog in de Andes gelegen. De eerste stop is Laguna de Chaxa waar 3 verschillende soorten flamingo's leven. De flamingo's houden zich op aan de overkant van het meer waardoor we de verrekijker nodig hebben om ze goed te kunnen zien. Rond het zoutmeer vormen zich zoutkorsten wat het landschap een aparte uitstraling geeft.

Na Laguna de Chaxa rijden we verder de hoogte in naar 4.300 m waar zich de Lagunas Miscanti en Miñiques (vernoemd naar de gelijknamige vulkanen) bevinden. Een kleine 1.000 jaar geleden was dit nog één groot meer maar door een uitbarsting van de vulkaan Miñiques zijn de meren nu gescheiden. Diepblauw water en een helder blauwe lucht maken de omgeving betoverend.

Onderweg terug zien we de vulkaan Llullaillaco waar de eerder vernoemde Inca mummies zijn gevonden. Nog twee stops in de plaatsjes Socaire en Toconao waar de kerkje opgesierd zijn door cactushout, maken de trip compleet.

Na dit uitstapje van een kleine week naar Chili reizen we via dezelfde weg terug naar Argentinië. We stappen uit de bus in Jujuy van waaruit we richting de grens met Bolivia verder zullen reizen.