Buenos Aires is, ondanks dat het een grote stad is, overzichtelijk. Een aantal grote avenues doorkruisen de stad waardoor we eenvoudig de weg kunnen vinden. De eerste paar dagen doen we alles te voet zo krijgen we de beste indruk. De laatste dagen pakken we de bus. Bussen hebben een continue rooster waardoor we nooit lang hoeven te wachten. De buskaartjes zijn spotgoedkoop, zwaar gesubsidieerd door de staat. 20-30 minuten in de bus kost ons 1,25 pesos, omgerekend zo'n € 0,20. De chauffeurs rijden plankgas door de stad en schieten van links naar rechts om vervolgens vol op de rem te trappen om passagiers te laten in- of uitstappen.

Wat opvalt zijn de vele bloemenstalletjes op straat, sommige ervan zijn zelfs 24 uur per dag geopend. Wie midden in de nacht iets goed te maken heeft met zijn partner kan er dus altijd terecht! Ook enkele tijdschriftenkiosken, fastfoodzaken en cafés houden hun deur de klok rond open.

Eva Perron, beter bekend als Evita, is hier nog steeds populair. Op de bekende begraafplaats Cementario de la Recoleta, waar ze na wat omzwervingen terecht is gekomen in haar familiegraf, is het een komen en gaan van toeristen. Ze ligt niet bij haar man begraven, hij is na haar veel te vroege dood (ze is op 33-jarige leeftijd aan kanker overleden) hertrouwd en ligt op een andere begraafplaats. Normaal gesproken bezoek je niet zo maar een begraafplaats als er geen bekende van je ligt maar deze begraafplaats is erg bijzonder. Het is een plaats voor ex-presidenten, militaire helden, invloedrijke politici, beroemdheden en welgestelden. Een gewone grafzerk is er niet te bekennen, het zijn hele bouwwerken met in sommige gevallen standbeelden, heel apart.

Nadat we de begraafplaats bezocht hebben, nemen we een kijkje in het museum dat aan Evita gewijd is. Het geeft een goed inzicht in haar leven en hoe populair ze was onder de bevolking . De zwart-wit beelden van haar begrafenis in 1952 zijn indrukwekkend.

In het centrum bezoeken we de kathedraal van de stad. Buiten de kathedraal brandt het eeuwige vuur voor generaal José de San Martin, een held uit de Argentijnse geschiedenis en binnen wordt zijn mausoleum bewaakt door twee wachters. Opvallend is de wisseling van de wacht die gewoon tijdens een kerkdienst plaatsvindt. De mis wordt niet onderbroken terwijl de bewakers de kerk in- en uitmarcheren, heel bijzonder.

Buenos Aires staat bekend om de tango, er worden dan ook veel tangoshows met diner aangeboden. Dit is niet echt wat wij willen, in een grote zaal zitten met alleen maar toeristen en dan maar eten wat de pot schaft. Wij zien de tango liever op straat al weten we dat ook deze shows speciaal opgevoerd worden voor toeristen. Als we op een avond rond 19 uur langs het water lopen in Puerto Madero, (de nieuwste wijk van Buenos Aires) horen we plotseling tangomuziek. Op een plein wordt een dansshowtje gegeven. Heerlijk deze muziek bij een ondergaand zonnetje, dit is waar wij van houden. Aan het eind van de dag wordt de temperatuur trouwens heerlijk aangenaam nadat het overdag zo'n 26-30 graden is.

De wijk La Boca is afgezien de straat 'La Caminita' niet veilig voor toeristen. In het hostel is ons verteld dat we er met de bus naar toe moeten, we daar kunnen rondkijken en vervolgens de bus weer moeten pakken om de wijk te verlaten. Aangezien we dit ook gelezen hebben, houden we ons er maar aan. Het is gezellig druk in la Caminita. Er zijn enkele kraampjes met souvenirs maar het draait eigenlijk om de kleurrijke gebouwtjes en het straattheater. Op verschillende plaatsen wordt de tango gedanst en wordt muziek gemaakt. Jammer alleen dat het maar zo'n kleine oppervlakte bestrijkt . De bus rijdt een stuk door de wijk waar het vrij rustig oogt maar ja schijn kan bedriegen, we gaan de problemen niet opzoeken.

Op onze laatste dag in Buenos Aires (een zondag) bezoeken we de markt in de wijk San Telmo. Dit is geen groente- en fruitmarkt maar hoe kan het ook anders een toeristenmarkt opgeluisterd door sfeervolle muziek met de ons nu al vertrouwde tango. De accordeon ontbreekt bij geen enkel optreden. Een straat van wel een paar kilometer lang is gevuld met talloze marktkraampjes, hopelijk hoeven de verkopers er niet van te bestaan want het is voornamelijk een kijkerspubliek (nee het zijn niet alleen Nederlanders!).

Nadat we de markt achter ons hebben gelaten, lopen we nog een beetje rond. Opeens voel ik een klodder op mijn hand uiteenspatten. Het eerste dat in me opkomt is gatver wat een irritante duiven. Al gauw kom ik erachter dat het veel te veel is voor een duif om te laten vallen. Ik roep Rob om te kijken, mijn tas zit onder de grijze smurrie. Voordat we het weten, staat er een vrouw bij ons met tissues om het schoon te maken. De alarmbellen beginnen te rinkelen. Ik waarschuw Rob dat hij op zijn spullen moet letten. Een man loopt langs Rob en spuit ongemerkt ook van die smurrie op Rob. We weigeren echter alle hulp van de inmiddels twee mannen en een vrouw. Ze merken dat er bij ons niets te halen valt en springen in een taxi. Nadat we ons druk hebben gemaakt over de smurrie komt het besef dat ze net geprobeerd hebben om ons te beroven. Gelukkig waren we alert genoeg zodat we nu alles nog hebben. In een bar hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijk bakje koffie om de ervaring weg te spoelen. Gelukkig is dit op de laatste dag gebeurd anders zouden we misschien wel panisch door de stad hebben gelopen.

Morgen verlaten we Argentinië voor even, we nemen de ferry naar Uruguay, het derde land op onze reis door Zuid-Amerika!