Het Nationale Park Torres del Paine staat de komende dagen op het programma. In het park kun je eigenlijk kiezen tussen twee hoofdroutes. De korte route is in de vorm van een W, dit bekent alles twee keer lopen. Dit doe je gemiddeld in 5 dagen. De tweede optie is een grote ronde maken, ook wel de O genoemd. We hebben gekozen om de Big Circuit te gaan lopen en dan ook de inhammen van de 'W' mee te nemen.

Bij aankomst in het park krijgen we van een parkranger te horen dat de sneeuw tot op kniehoogte komt op de pas. Hij zegt dat het momenteel niet mogelijk is om de Big Circuit te lopen. Ondanks dat slechte nieuws gaan we toch op pad. Over een paar dagen kan de situatie geheel anders zijn. Na een paar uur wandelen, komen we een andere parkranger tegen die ons vertelt dat de pas nooit gesloten wordt en aangezien we goed voorbereid zijn, er voor ons waarschijnlijk geen problemen zullen zijn. Dit is een hele geruststelling. Teruglopen is nooit leuk.

Onderweg zijn op de routes verschillende campings, sommige commercieel andere zijn van de CONAF (beheerders van het park). Zoals te verwachten is, hebben de commerciële campings meer faciliteiten dan die van de CONAF die overigens gratis zijn maar we hebben ook niet veel nodig als we onze tent maar op kunnen zetten en er water in de buurt is. De CONAF campings hebben trouwens wel allemaal een afdak waaronder je kunt koken. Dit voorkomt natuurlijk problemen. Doordat je uit de wind kunt koken, is het risico voor brand beperkt. Bij de helft van de commerciële campings is dit maar geregeld, zij gaan ervan uit dat je daar in de eetzaal eet.

Het water uit de rivieren en stroompjes kunnen we zo drinken zonder te zuiveren behalve aan de westkant van het park. In een van onze eerste reisverhalen hebben we vermeld dat er brand woedde in het park. Om deze brand te blussen, zijn er chemicaliën gebruikt die nog in het water kunnen zitten. Maar met het doorkoken van het water en het zuiveren met onze filter kunnen we ook dat water gewoon drinken.

De brand heeft trouwens erg veel verwoest. Van onze 9 wandeldagen hebben we een volledige dag door dit trieste landschap gelopen met daarbij druilerig weer wat alles een nog mistroostigere aanblik geeft. Ondanks de regen kun je de brand nog steeds ruiken. Het water heeft de brand zelfs niet kunnen stoppen. Door de wind is het overgeslagen naar eilandjes in het meer en zelfs naar de overkant van het meer. De brandstichter, een Israëlische toerist, heeft, lezen we net op internet, een geldboete gekregen van $10.000,- en hij moet wanneer hij terug is in zijn eigen land verplicht vrijwilligerswerk gaan doen bij een herbebossingproject.

Het is geen eenvoudige trekking, we zijn vol bepakt met eten voor 11 dagen (wat extra maaltijden want je weet nooit of er iets tegenzit), al je afval moet je mee het park uitnemen en de weersomstandigheden zijn niet altijd even ideaal. Met vlagen is er zo'n harde wind dat je geen stap vooruitkomt. Ik (Mieke) ben zelfs een keer omver geblazen. Op zich niet zo erg ware het dat ik met mijn hand in de prikkels terecht ben gekomen. We zijn een tijdje bezig geweest om alle stekels uit mijn hand te krijgen.

Het smeltwater uit de grillige bergen heeft op enkele plaatsen zo'n diepe kloven veroorzaakt dat deze te steil zijn om af te dalen. Hiervoor zijn trappen loodrecht naar beneden geplaatst. Ook zijn er vele bruggetjes om stroompjes of snel stromende rivieren over te steken. Toch is het pad niet overal goed beloopbaar. Op sommige plekken zakken we diep weg in de modder en moeten we goed opletten omdat het pad zo glad is.

Omdat de meeste trekkers (hoofdzakelijk Engelsen en Amerikanen) dezelfde afstand per dag afleggen, kom je op de campings steeds dezelfde mensen tegen, erg gezellig om even te buurten. Gemiddeld leggen we dagelijks tussen de 10 en 20 km af, de ene dag is het wat meer klimmen en dalen dan de andere dag. Het landschap is afwisselend, soms lopen we door steppegebied dan weer worden we getrakteerd op gletsjers, met sneeuwbedekte bergen en grote meren.

Bij de parkingang is ons verboden om de poema's in het park te voeren, nou het enige dat we van dit beest te zien hebben gekregen is zijn pootafdruk! Afgezien van vele vogels hebben we niet veel wildlife gezien. De guanaco's bevinden zich in grote getale voor de parkingang. Waarschijnlijk hebben ze geen toegangsbewijs want in het park hebben we ze niet gezien!

De dag voordat we de pas over gaan, horen we van een Amerikaan dat er inderdaad veel sneeuw op de pas heeft gelegen. Er moesten toen twee meisjes die door de weersomstandigheden in moeilijkheden waren geraakt, gered worden. Ze hadden op de top geprobeerd een vuurtje te maken om warm te worden. Wanneer dit gelukt was en ze het vuur niet onder controle hadden kunnen houden, zouden de gevolgen waarschijnlijk niet te overzien zijn geweest met de enorme rukwinden. Dat nadat de laatste brand net geblust is!

Het weer tijdens onze pasovergang is redelijk, veel wind en wat regen maar daarentegen ook prachtig uitzicht op gletsjer Grey. Het is een zware dag door het stijgen maar voornamelijk door de steile afdaling. Onze knieën krijgen het zwaar te verduren. Boven de gletsjer krijgen we goed zicht op de condors die er rondvliegen, geweldig die enorm grote vogels.

De laatste twee dagen van de trekking zien we de Torres (torens) die de naam aan het park hebben gegeven. 's Middags zien we de onderkant van de torres, de toppen liggen in de bewolking. De volgende dag staat Rob om 4.45 uur op om de zonsopkomst mee te maken. Eerst een uurtje klimmen en dan wachten op de zon. Voor mij is dat echt iets te vroeg, slaapzak ligt daar toch net te lekker warm voor. Rob moet aardig wat geduld hebben maar dan openbaren de torres zich, een schitterend zicht.

Wanneer we na 9 dagen lopen weer bij de parkingang zijn, hebben we alles bij elkaar een kleine 130 km gelopen met zware rugzakken, we zijn best een beetje trots op onszelf!

Ondertussen zijn we verder naar het zuiden afgereisd en zijn nu in Punta Arenas. Heerlijk een paar dagen uitrusten na de inspanningen van de afgelopen dagen.