El Chaltén is de uitvalbasis voor het noordelijke deel van het Parque Nacional los Glaciares. De eerste dag dat we er zijn, houden we ons voornamelijk bezig met het informeren naar de wandelmogelijkheden voor de komende dagen. Voor de trekking hoeven we ons niet te registreren waarschijnlijk omdat de route die we gaan lopen een van de populairste routes van Argentijns Patagonië is.

Een korte wandeling bij El Chaltén is naar de Mirador de las Aguilas, deze mirador kijkt uit over Lago Viedma, het meer waarlangs we op de heenreis zijn gereden. Het weer slaat ineens om, we zijn er met onze fleece truien niet op voorbereid en zijn dan ook snel kletsnat. Dat zal ons geen tweede keer gebeuren, we halen op de camping onze jassen, handschoenen en mutsen tevoorschijn. Zo hebben we deze spullen in ieder geval niet voor niets meegesjouwd.

De volgende dag gaan we op pad richting Laguna Torre. Het pad is goed onderhouden zodat we ondanks onze grote backpacks toch een goed tempo kunnen aanhouden. We lopen beschut tegen de straffe wind en hebben wanneer de begroeiing iets wijkt, een prachtig uitzicht op de bergen.

Na 3 uur lopen, arriveren we op de camping. Op deze route is dit de enige plek waar je je tent op mag zetten. Er zijn geen faciliteiten, slechts een dixie. Laguna Torre is wat we ons hadden voorgesteld bij Patagonië, de plaatjes op het internet en uit boeken zien we nu met eigen ogen, overweldigend. Bij Laguna Torre leidt een pad naar Mirador Maestri. Het is een heftige wandeling. Soms moeten we ons schrap zetten tegen de enorme windvlagen, dit in combinatie met lichte regenval maakt het een heftige strijd om Cerro Torre met gletsjer te zien. In het meer waarin het smeltwater van de gletsjer terechtkomt, liggen ijsbrokken afgebroken van de gletsjer, dit schijnt sporadisch te gebeuren. Met de camera moeten we er snel bij zijn want het ijs smelt snel. Het ijs op de gletsjer is op sommige plaatsen blauw, dit heeft te maken met de luchtbellen en lichtgolven. Hoe compacter het ijs, hoe langer de weg is die het licht moet afleggen waardoor het ijs blauw lijkt. Lichtbubbels in niet compact ijs absorberen lange lichtgolven van wit licht waardoor we wit ijs zien.

Op de terugweg zien we onze eerste condor, we worden er een beetje door verrast want hij komt vrij laag over. Het is echt een enorm grote vogel, schitterend!

's Avonds koelt het nog verder af, we kruipen in onze warme slaapzakken en merken 's ochtends dat het net boven het vriespunt is geweest. Wij hebben regen gehad maar slechts zo'n 200 m hoger heeft het gesneeuwd. De bergen zien eruit alsof ze bestrooid zijn met poedersuiker.

Vandaag moeten we ongeveer 4 uur lopen naar camping Poincenot. Het regent, sneeuwt en waait behoorlijk maar we zijn goed voorbereid dus het is goed te doen. De wandeling is wederom prachtig, we lopen langs twee meren Laguna Hija (dochter) en Laguna Madre (moeder) voordat we aankomen op de camping. Er staan al genoeg tentjes verspreid over het terrein. Niet verwonderlijk want hiervandaan is een geweldig zicht op Fitz Roy, een berg van 3405 m.

's Avonds is het eigenlijk te koud om buiten te koken dus passen we ons ritme aan en eten 's middags warm en na een wandeling smaakt een bordje macaroni erg goed.

's Nachts sneeuwt het opnieuw, ook waait het behoorlijk hard. Het grappige is dat de wind hoog boven in de bomen waait waaronder we slapen zodat ons tentje nauwelijks op en neer gaat. Het is alsof de wind in een hogesnelheidstrein voorbij raast. Je hoort hem van links naar rechts en dan is hij voorbij. 's Ochtends denken we dat het regent maar als Rob zijn neus buiten de tent steekt, blijken het de druppels van de bomen te zijn. De zon schijnt en er is een blauwe lucht, geen tijd te verliezen dus. Rob gaat direct op pad, Mieke volgt iets later met het ontbijt in de jaszakken. We moeten ongeveer anderhalf uur lopen om op het plekje te komen waar we het ultieme uitzicht hebben. Het is een fikse klim maar het is alle inspanning waard. Het uitzicht is onbeschrijflijk, Fitz Roy laat zich van zijn beste kant zien. Wat is het hier ontzettend mooi, we genieten enkele uren van de met sneeuw bedekte bergen, het meer en het zonnetje. Langzaam komt er meer bewolking, trekt de wind aan en wordt het drukker met andere wandelaars. Tijd voor ons om aan de afdaling te beginnen. Het blijkt nu wel dat het een erg populaire wandeling is, het ziet er soms uit alsof er een bus gearriveerd is zoveel mensen komen er ineens naar boven. Het is geen gemakkelijke route, aan het begin staat dat je een goede conditie moet hebben en dat het gevaarlijk kan zijn bij regen, sneeuw en wind. Het is wel triest voor al die mensen die aan het klimmen zijn dat ze hun beloning van een prachtig uitzicht niet zullen krijgen, ze zijn te laat want Fitz Roy heeft zich weer geheel in de bewolking gehuld. Wij hebben heel veel geluk gehad dat wij het natuurschoon hebben mogen aanschouwen voordat het gordijn dichtging!

De volgende dag is Fitz Roy nog steeds in de wolken gehuld, helaas is de route die we lopen ook bewolkt maar ondanks dat is het een prachtige dag. Op een gegeven moment horen we een specht op zoek naar insecten. Vogels zijn meestal schichtig dus we moeten snel zijn met onze camera. Deze specht heeft echter alle tijd, we kunnen zelfs nog van lens wisselen en zo kunnen we een unieke foto maken!

Wanneer we het nationale park verlaten, komen we terecht op een gravelweg volop in de wind. Het lijkt wel of we dronken zijn zo lopen we te zwalken. Als we teruglopen naar El Chaltén krijgen we als bonus nog een waterval op onze route, de Chorrillo del Salto