Het is 22.15 uur wanneer de bus vertrekt naar El Chalten, het begin van een lange zit van meer dan 20 uur. Het is al donker buiten en als dan ook de lichten binnen in de bus worden gedoofd, is het pikkedonker op de koplampen van de bus na. Ondanks dat de bus helemaal vol zit, is het erg rustig. De meeste reizigers hebben hun ogen gesloten en proberen toch wat te slapen. Doordat het zo donker is, kunnen we genieten van een schitterende sterrenhemel, we zien sterrenwolken!

De bus rijdt via Ruta 40 , een beruchte route uit het verleden.

Lonely Planet - Argentina

'RN 40 travels the length of the Argentine Andes through some of the country's remotest regions. Much of it remains unpaved, and requires perseverance, time and self reliance'.

Langzamerhand wordt de gehele route geasfalteerd maar het gedeelte dat wij afleggen is voor ongeveer de helft nog een gravelweg. De snelheid waarmee de bus rijdt, ligt dan ook stukken lager dan op de alternatieve route langs de kust.

Vanwege de gesteldheid van de weg heeft de busmaatschappij niet zijn beste bussen ingezet, er rijden geen slaapbussen op dit traject, we hebben gewone stoelen die iets achteruit gezet kunnen worden. Toch kunnen ze ook geen bussen met gebreken inzetten, de weg wordt weinig bereden en hulp bij pech onderweg kan lange tijd op zich laten wachten.

Ondanks het mindere comfort slapen we buitengewoon goed, we worden pas een beetje wakker als de zon al even op is. De route gaat door een verlaten landschap en in de 20 uur durende trip komen we slechts door 5 plaatsjes. Wat ons opvalt, is dat langs de weg overal afscheidingen zijn terwijl er geen vee graast, landbouw is of huizen staan. Iemand heeft zich het land blijkbaar toch toegeëigend.

Van tevoren hadden we verwacht dat we, omdat we de door de Andes rijden, een berglandschap zouden doorkruisen maar dat blijkt niet zo te zijn. We zien slechts heuvels met af en toe een meer of riviertje. We zien wel voor het eerst guanaco's (een soort lama), flamingo's en nandoes. Zij kunnen prima overleven in deze barre omstandigheden.

Tijdens een stop waarbij we even onze benen kunnen strekken, merken we het grote verschil met waar we vandaan komen. Er waait een straffe wind en de temperatuur is flink gedaald.

El Chalten is een plaatsje dat min of meer gesticht is (in 1985) voor toeristen die het nationale park Los Glaciares willen bezoeken. Het waait hier behoorlijk hard en we moeten de tent stevig verankeren om te voorkomen dat hij de lucht in gaat. Het is grappig om te zien dat alle tenten op de camping achter bosjes, struiken of muurtjes opgezet zijn. Koken gebeurt onder een afdak uit de wind anders kun je je vuurtje niet aanhouden.

De komende dagen gaan we hier de omgeving verkennen.