RM2012.reismee.nl

Trekking in nationaal park Puyehue

De bus vanuit Osorno rijdt naar Anticura vanaf 4 passagiers, komen we toch mooi 2 passagiers tekort. Het eindstation van de bus is derhalve Aqua Caliente, zo'n 18 km van ons einddoel. Er zit niets anders op als te gaan lopen en hopen op een lift. Het is niet zo'n drukke weg ondanks dat dit de weg is naar de grens met Argentinië. Een lift zullen we niet snel krijgen omdat reizigers zich geen gedoe aan de grens op hun hals willen halen. Na zo'n 3 uur lopen krijgen we toch nog een lift van een jager. De rugzakken gaan achterin de laadbak bij 3 honden en wij nemen plaats tussen een jachtgeweer en messen. De lift komt geen minuut te vroeg, we worden gek van de paardenvliegen die om ons hoofd cirkelen en in onze armen steken. Het zijn enorme vliegen van wel 2 cm groot.

Aangekomen op de camping van waaraf de trekking begint, is het al te laat in de middag om nog op pad te gaan. We zetten onze tent op en kijken nog wat rond in de omgeving.

De volgende dag gaan we zwaar bepakt door het vele water wat we mee moeten nemen op pad. Onderweg is het niet mogelijk om water te zuiveren vanwege de as en aangezien we meerdere dagen willen wandelen, moeten we voorzorgsmaatregelen nemen.

We moeten meer dan 1000 m klimmen en de vele extra kilo's nekken ons behoorlijk. Misschien naïef van ons maar we hadden niet verwacht dat het landschap waar we gingen lopen zo grauw en saai zou zijn, het zou nog wel eens een lange tijd kunnen duren voordat al het as is neergedaald en de begroeiing weer groen is. Jammer ook dat er veel bewolking is zodat de uitzichten minder mooi zijn. Het eindpunt van de eerste dag is Refugio Caulle. Het is een basic refugio maar heerlijk dat we hier onze spullen neer kunnen zetten, er kunnen eten en slapen.

Vanuit de refugio klimmen we nog zo'n 630 m verder omhoog naar de krater van de vulkaan Puyehue. De weergoden zijn ons ook vandaag niet gunstig gezind, er is laaghangende bewolking waardoor het uitzicht ons ontnomen wordt. De klim is niet zo moeilijk. Boven aan de kraterrand ruiken we de zwaveldampen van de vulkaan die voor het laatst in 1960 is uitgebarsten. Rob vindt dichtbij de krater onder de as een laag ijs. Met een lepel hakt hij het ijs los en stopt het ijs vervolgens in een lege limonadefles. Het is monnikenwerk, er is heel wat ijs nodig om de fles te vullen en Rob zijn handen worden er bijna gevoelloos van. Maar het extra water is erg welkom, zo kunnen we een lekker kopje thee maken en we hebben wat water om onszelf te wassen want ja dat schiet er bij in als je beperkt water mee kunt nemen. Drinken is belangrijker dan schone handen!

De afdaling van de vulkaan is een avontuur, we moeten onze sporen van de heenweg volgen om beneden te komen. Door de bewolking is het lastig om ons te oriënteren maar we komen probleemloos bij de refugio aan die we overigens twee nachten lang voor onszelf hebben, wat een luxe! Het park wordt op het moment niet zo druk bezocht, bij het registeren bij aanvang van de trekking hebben we al gezien dat we de enigen in het park zouden zijn. Wat trouwens opvalt, is dat de bomen geen enkel blad dragen, waardoor zou dat nou komen, het is hier immers zomer en dan mag je toch verwachten dat de bomen bladeren hebben.

De volgende dag worden we wakker met een stralend blauwe lucht. De vulkaan die we de dag ervoor beklommen hebben, is nu geheel zichtbaar. We kunnen nu wel zien dat we er een hele klim op hebben zitten. We pakken alle spullen weer in onze rugzakken en beginnen aan de afdaling. De twee honden die ons vanaf dag 1 vergezeld hebben, leiden de weg naar beneden. Nu merken we pas waardoor het komt dat we zo geploeterd hebben om boven te komen. Het eerste dalende gedeelte is gigantisch steil. Met veel lichtere rugzakken vliegen we bijna naar beneden in een prachtige omgeving. Het wordt ons nu ook duidelijk waarom het park zo populair is, werkelijk prachtige vergezichten met sneeuw bedekte bergen en nog meer vulkanen. Bij een stroompje zuiveren we water om de dorst te lessen en niet veel later laten we het bos achter ons. Met het verlaten van het bos komen de paardenvliegen weer tevoorschijn, bah wat een verschrikkelijk irriterende beesten. Bij de camping van waaraf we vertrokken zijn, kun je plakjes lenen om de vliegen van je af te slaan. Wat wel bijzonder is, is dat de vliegen niet in de badruimtes komen wat natuurlijk erg aangenaam is. Het eerste dat we doen als we de tent hebben opgezet, is lekker lang en warm douchen, wat kan dat heerlijk zijn!

Reacties

Reacties

Jan en Ira

Jullie zouden een reportage moeten indienen bij National Geographic! Jammer dat alles onder het as zit, dat de ware schoonheid helemaal bedekt is, maar gelukkig hebben jullie aan het einde van de tocht toch die mooie plekjes ontdekt, een ware beloning na een af en toe barre tocht! Groetjes, Jan en Ira

Dirk

Kopje thee altijd lekker.

Veel plezier nog!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!