Posadas is een grote stad op de grens van Argentinië met Paraguay. De stad zelf heeft niet zo veel te bieden al is het wel relaxed om er rond te lopen. Vanuit ons hostel pakken we een locale bus naar het busstation. De busrit is in geen enkel opzicht te vergelijken met onze busrit in Buenos Aires. Soms lijkt het of de chauffeur in slaap is gevallen en zijn voet van de gaspedaal heeft gehaald. Met een slakkengangetje komen we aan op het busstation waar we al vrij snel een bus vinden naar San Ignacio.

San Ignacio is de best bewaarde jezuïetenmissiepost van Argentinië. De missiepost is opgericht in 1696 na verdrijving uit Brazilië en heeft gefunctioneerd tot 1768. In 1897 zijn de ruïnes herontdekt en in de 20^e eeuw hebben er restauratiewerkzaamheden plaatsgevonden. Bij de ruïnes krijgen we audiovisuele uitleg over het leven van de Jezuïeten zodat we toch wat meer achtergrond hebben bij wat we zien. Enkele maanden per jaar wordt er 's avonds een licht- en geluidshow gegeven. Waarschijnlijk is dat erg indrukwekkend, helaas vinden we de permanente verlichting erg storend voor het totaalbeeld.

We besluiten Argentinië op donderdag te verlaten zodat we met Pasen niet vast komen te zitten. De grensovergang met Paraguay stelt niets voor. We stappen in Posadas in een bus, deze stopt bij de grens bij het begin van de brug. Hier moet iedereen eruit, even een uitgangsstempel halen en hup de bus weer in. De bus rijdt vervolgens de brug over en stopt aan de andere kant bij de grens van Paraguay. Weer allemaal de bus uit en een stempel halen, dat is alles. De rugzakken zijn niet eens van onze rug af geweest. Geen vragen, geen scan, niets! Weer de bus in en 10 minuten later zijn we op het busstation van Encarnacion.

Bij aankomst op het station lijkt er een zandstorm op komst te zijn, we zien alles in een soort rode waas. De elektriciteit valt uit en niet veel later begint het te plenzen en onweren, toch geen zandstorm. We hebben geen kaart van de stad, slechts wat adressen van hotels. Na een half uur schuilen besluiten we toch maar op zoek te gaan naar een slaapplaats. Het valt niet mee om de mensen hier te verstaan, sommigen spreken Spaans maar anderen spreken de lokale taal waar geen touw aan vast te knopen is. We komen uiteindelijk terecht in een viersterrenhotel. Waar deze sterren voor staan, weten we niet. In Nederland zou het hotel misschien twee sterren hebben gekregen.

Pas tegen het eind van de middag wordt het droog en kunnen we op pad om een paar miljoen guaraní te gaan pinnen. De lokale munteenheid is niet zo veel waard, 1.000.000 guaraní is ongeveer € 174,-, het is even wennen aan de nullen. Vervolgens gaan we inkopen doen want morgen (Goede Vrijdag) is alles gesloten en we moeten tenslotte ook wat te eten hebben.

In Zuid-Amerika neemt het geloof een prominentere plaats in dan bij ons in Nederland. Opvallend is dat Goede Vrijdag belangrijker is dan Pasen, op deze dag is zelfs de supermarkt gesloten terwijl deze met Pasen gewoon open is!

Trinidad en Jesus zijn de belangrijkste jezuïetenmissieposten van Paraguay. Hier komen echter geen drommen toeristen, het merendeel van de bezoekers komt uit Paraguay zelf. Bij de missiepost van Trinidad zijn veel meer details bewaard gebleven dan bij San Ignacio in Argentinië. Er zijn meer ornamenten en beelden. De missiepost van Jesus laat zien hoe groot de oorspronkelijke kerk had moeten worden. Deze kerk is echter nooit afgebouwd. Het is de moeite waard om te bezichtigen vooral ook vanwege de mooie omgeving.

Van Trinidad naar Jesus krijgen we een spontane lift aangeboden maar terug moeten we met de bus. De bus lijkt wel een bouwpakket van onderdelen die nog ergens lagen. Met touwtjes wordt de boel bij elkaar gehouden en de benzinetank is een oude jerrycan. Ongelooflijk maar het rijdt nog gewoon!

Nadat we de missieposten bezocht hebben, is het tijd om verder te reizen. Aangekomen op het busstation worden we aangesproken door een ticketverkoper. Hij wil ons tickets verkopen voor de bus van 7:30 uur naar Ciudad del Este. We kijken hem vreemd aan, het is bijna 8:30 uur! We gaan toch niet met een bus die al lang vertrokken had moeten zijn. Blijkt dat afgelopen nacht de klok een uur terug is gezet in Paraguay. Vanuit Encarnacion pakken we de bus naar Ciudad del Este waar we de grens naar Brazilië oversteken. Het is een lange zit, de bus stopt om de haverklap en wanneer we naar beneden rijden, wordt de motor uitgezet en rijden we op de zwaartekracht. De grensformaliteiten stellen wederom weinig voor zodat we snel in Brazilië zijn. Brazilië heeft de klok echter niet terug gezet dus de tijdwinst is al weer teniet gedaan.

We blijven slechts enkele dagen in Brazilië maar daar meer over in ons volgende reisverhaal.